ဘိကၡဴနီ သာသနာ ႏွင့္ ၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိး

ရွင္အာနႏၵာ ေရွ႕ေနလုိက္ၿပီး မဟာပဇာပတိေဂါတမီနဲ႔ အေပါင္းအပါေတြကို 

သာသနာတြင္း၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳဘုိ႔၊ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) အျဖစ္လက္ခံဘုိ႔ 

သုံးႀကိမ္ သုံးခါ ေလွ်ာက္တာေတာင္ ျမတ္စြာဘုရားက ျငင္းပယ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ရွင္အာနႏၵာ စိတ္ရွည္ဟန္မတူေတာ့ပါဘူး။

အရွင္ဘုရားေျပာတဲ့ ေသာတာပန္၊ သကဒါဂါမ္၊ အနာဂါမ္၊ ရဟႏၱာတုိ႔ဆုိတာ

ေယာက္က်ားေတြပဲ ျဖစ္ႏုိင္တာလား။ မိန္းမသားေတြ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလားလုိ႔

ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။

ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္ အာနႏၵာ လုိ႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေျပာေတာ့ … ဒါနဲ႔မ်ား အရွင္ဘုရားရယ္ … မိန္းမသားေတြကုိ သာသနာ့ေဘာင္တြင္း ၀င္ဘုိ႔ ခြင့္ျပဳသင့္တာေပါ့။ ရဟန္းမ ၀တ္ခြင့္ျပဳသင့္တာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး မဟာပဇာပတိေဂါတမီဆုိတာလည္း တျခားလူမွ မဟုတ္တာ၊ 

အရွင္ဘုရားကုိ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိရင္းပမာ ႏုိ႔တုိက္ေမြးျမဴ ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့သူပဲ။ 

ဒါေတြကိုလဲ ငဲ့ညွာေထာက္ထားအုံးမွေပါ့လုိ႔ ရွင္အာနႏၵာ ေရွ႕ေနအလုိက္ေကာင္းေတာ့

ျမတ္စြာဘုရားက အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳလုိက္ပါတယ္။

ဘိကၡဴနီ (ရဟန္းမ) ျပဳခြင့္ ေပးလုိက္ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ၀န္ခံဂတိေတြနဲ႔။

ျမတ္စြာဘုရားက အမ်ဳိးသမီးေတြကုိ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ခြင့္

ရဟန္းမ ျပဳခြင့္ေပးဘုိ႔ မဟာပဇာပတိေဂါတမီအပါအ၀င္ အမ်ဳိးသမီးထုထံမွ

၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိး ေတာင္းဆုိပါတယ္။ ဒီ၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိးကို အမ်ိဳးသမီးမ်ားအေနနဲ႔ လုိက္နာႏုိင္မွသာ သာသနာ့ေဘာင္၀င္ေရာက္ခြင့္ ရဟန္းမ ျပဳခြင့္ေပးမယ္လုိ႔ အတိအလင္းေျပာဆုိပါတယ္။

အမ်ဳိးသမီးမ်ားလုိက္နာရမည့္ ၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိးကုိ သာမန္ဖတ္ၾကည့္လုိက္ရင္

ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ မဟာက႐ုဏာေတာ္ကုိေတာင္ သံသယ၀င္မိမွာပါ။ ဒါ့အျပင္ ျမတ္စြဘုရား၀ါဒကုိ (ေယာက္က်ားအသာစီးရ) မဟာပုရိသ၀ါဒသမားႀကီးလုိ႔

စြပ္စြဲေကာင္းစြပ္စြဲႏုိင္ပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္သူ အေမရိကသူတစ္ဦးက သူ႔ရဲ႔စာအုပ္မွာ ဒီ၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိးကုိ 

ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားတာ မျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ေပၚ ရဟန္းေတာ္တစ္ပါးပါးက ထည့္သြင္းခဲ့တာ ျဖစ္ႏုိင္ေၾကာင္း၊ ျမတ္စြာဘုရားအေနနဲ႔ကေတာ့ 

ဒီေလာက္ႀကီး မိန္းမ ေယာက္က်ားခြဲခြဲျခားျခား ဆက္ဆံမွာ မဟုတ္ေၾကာင္း

ေရးထားတာကုိ ဖတ္ဖူးပါတယ္။ သူေရးတဲ့ စာအုပ္အတိအက် မညႊန္းႏုိင္တာကုိေတာ့ 

အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။

ကဲ၊ ၀န္ခံဂတိ (၈) မ်ဳိးကုိ ဖတ္ၾကည့္ရေအာင္။

(၁) ၀ါေတာ္တစ္ရာရၿပီးေသာ အမ်ဳိးသမီးရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) က 

ဒီကေနပဲ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ ရဟန္းေဘာင္ေရာက္လာတဲ့ ရဟန္းသစ္ကုိ ႐ွိခုိးရမယ္၊ ခရီးဦးႀကဳိဆုိရမယ္၊ လက္အုပ္ခ်ီ အ႐ုိအေသျပဳရမယ္ တဲ့။

ဒါကုိ ထပ္ရွင္းေအာင္ေျပာရရင္ အဖြားအရြယ္ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့ ရဟန္းမႀကီးက

ဒီကေန႔ပဲ ရဟန္းျဖစ္လာတဲ့ ေျမးအရြယ္ ဦးဇင္းငယ္ငယ္ေလးကုိ ရွိခုိးရမယ္တဲ့။

သူလဲ သာသနာေတာ္တြင္းေရာက္ေနတဲ့သူ။ ငါလဲ သာသနာေတာ္တြင္းေရာက္ေနတဲ့သူ

သူက ဒီေန႔မွ (အခုမွ) ေရာက္လာတာ။ ငါကျဖင့္ ၀ါ (၆၀) ေတာင္ ရွိၿပီ။

ဒါကုိ ငါက သူ႔ကုိ ရွိခုိးရအုံးမတဲ့။ တရားသလား။

အမ်ဳိးသမီး (ရဟန္းမ) ဘက္က စဥ္းစားစရာပါ။

(၂) (အမ်ဳိးသမီး) ရဟန္းမေတြ (အမ်ဳိးသား) ရဟန္း မရွိတဲ့ေနရာမွာ

၀ါဆုိျခင္း၊ ၀ါကပ္ျခင္း မလုပ္ရဘူးတဲ့။

ဒါကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ ေစာဒကတက္ဖြယ္ မရွိပါဘူး။ 

အဲ့ဒီေခတ္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ ေက်ာ္တုန္းက 

ဘုရားရွင္ေနခဲ့တဲ့ အိႏၵိယႏုိင္ငံ ေဒသေတြမွာ

ဒီလုိ ဒီေလာက္ သာသာယာယာ အုိးနဲ႔ အိမ္နဲ႔ မေနႏုိင္ေလာက္ေသးပါဘူး။

ဘ၀လုံၿခဳံမႈ အျပည့္အ၀ မရရွိႏုိင္ေသးပါဘူး။ သား႐ုိင္းတိရိစၦာန္ေတြရဲ႕ ရန္နဲ႔ လူဆုိးသူခုိးေတြရဲ႕ ရန္ေတြဟာ ရွိေနမွာ အမွန္ပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ (အမ်ဳိးသမီး) ရဟန္းမေတြ ဘုန္းႀကီးေတြနဲ႔ ေ၀းတဲ့ေနရာမွာ မေနတာ အေကာင္းဆုံးပဲလုိ႔ ဘုရားျမင္မိတာ ေနမွာပါ။

(၃) ရဟန္းမေတြ လျပည့္ လကြယ္ ဥပုသ္ေန႔ေတြမွာ ရဟန္းေတာ္ေတြထံ သြားၿပီး

ဥပုသ္ျပဳျခင္းကိစၥ ေတာင္းဆုိ (ေတာင္းပန္) ရပါမယ္။ ဒီလုိေတာင္းဆုိလာရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြက သြားၿပီး ဆုံးမစကားေျပာၾကားရပါမယ္။

ဒါကလဲ စဥ္းစားစရာ အခ်က္ပဲ။ ရဟန္းမေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ နစ္နာတယ္။ သူတုိ႔က ဘုန္းႀကီးေတြဆီသြားရမယ္။ ေတာင္းဆုိရမယ္၊ အဆုံးအမ ခံရမယ္။ ဘုန္းႀကီးေတြက အသာစီးဘက္ကခ်ည္းပဲ။ ပညာတတ္ၿပီး အသိဥာဏ္ႀကီးတဲ့သူေတြဆီက ဆုံးမခံရမွာပါ။ ပညာတတ္ၿပီး အသိဥာဏ္ႀကီးတဲ့သူဆုိတာ ေယာက္က်ားလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မိန္းမလဲ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။

(၄) ၀ါကၽြတ္လုိ႔ ပ၀ါရဏာပြဲ လုပ္တဲ့အခါ ရဟန္းမေတြခ်ည္းသက္သက္ လုပ္လုိ႔မရဘူးတဲ့။ ရဟန္းေတြပါ ပါမွျဖစ္မယ္တဲ့။

ပ၀ါရဏာပြဲဆုိတာ ၀ါကၽြတ္ရင္ က်င္းပရတာ။ 

ပ၀ါရဏာရဲ႕ အဓိပၸါယ္က ဖိတ္မန္ျခင္း။

၀ါကၽြတ္တဲ့သီတင္းကၽြတ္လျပည့္ေန႔မွာ

ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး အျပစ္ရွိတယ္လို႔

ျမင္ရင္ ၾကားရင္ သံသယရွိရင္ ေျပာပါလုိ႔  ဖိတ္ၾကားတာ။

ဒီလုိဖိတ္တာကုိ ပ၀ါရဏာပြဲလုိ႔ေခၚတာ။

ဒီပ၀ါရဏာပြဲကို ရဟန္းေတြၾကေတာ့ ရဟန္းမ မပါပဲ လုပ္လုိ႔ရၿပီး

ရဟန္းမ ေတြၾကေတာ့ ရဟန္း မပါပဲ လုပ္လုိ႔မရျပန္ဘူး။ 

(အမ်ဳိးသမီး) ရဟန္းမေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ ဒါေကာ တရားသလား။

(၅) ရဟန္းမေတြ အျပစ္ႀကီးတစ္ခုခု က်ဴးလြန္လုိ႔ ကုစားတဲ့အခါ

ရဟန္းနဲ႔ ရဟန္းမေတြရဲ႕ ေရွ႔ မွာ ကုစားရမယ္တဲ့။ ရဟန္းေတြ အျပစ္ႀကီးက်ဴးလြန္လုိ႔ ကုစားရင္ေတာ့ ရဟန္းမ ပါစရာမလုိဘူး။ 

ဒါလဲ ရုိးရုိးေလးေတြးရင္ ရဟန္းမ ေတြဘက္က မေက်နပ္စရာပဲ။

(၆) (ကုိရင္မ) သာမေဏရီကုိ သက္ဆုိင္ရာ စည္းကမ္းေတြသင္ၾကားေပးၿပီးလုိ႔ အခ်ိန္တန္လုိ႔ ရဟန္းမ ေဘာင္ ၀င္ေရာက္ခြင့္ျပဳမယ္ဆုိရင္ ရဟန္းမ လုပ္ေပးေတာ့မယ္ဆုိရင္ ရဟန္းမေတြထံမွာလဲ သိမ္၀င္ရပါမယ္၊ ရဟန္းေတာ္ေတြထံမွာလဲ သိမ္၀င္ရပါမယ္တဲ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းမ ျဖစ္ဘုိ႔ ရဟန္း၊ ရဟန္းမ ၂ မ်ဳိးလုံး ရွိရပါမယ္တဲ့။

ခုေခတ္မွာ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ေတြ မရွိေတာ့ဘူး၊ ျပတ္စဲသြားၿပီ၊ ကြယ္ေပ်ာက္သြားၿပီျဖစ္လုိ႔ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ၀တ္လုိ႔ မရေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကတယ္။

ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ေတြ ကြယ္ေပ်ာက္ရတာဟာ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရးနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈအေျခခံေတြေၾကာင့္လို႔ ေယဘုယ်ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမတည္ျငိမ္လို႔ ျပည္တြင္းမွာသံဃာေတြ စာေပပို႔ခ်တရားအားထုတ္ျပီး ျငိမ္းခ်မ္းစြာမေနႏိုင္တဲ့အတြက္ 

ေက်ာင္းတိုက္ၾကီးေတြ ဖ႐ိုဖရဲျဖစ္ရတာ၊ ဒကာဒကာမေတြနဲ႔ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ေထာက္ပံ့မႈ အားနည္းတာ၊ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြ တင္းက်ပ္လြန္းတာ၊ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဘာသာျခားေတြရဲ႕ ထိုးႏွက္မႈ ခံရတာေတြေၾကာင့္လုိ႔ အဓိပၸာယ္ေဖာ္ႏိုင္ပါတယ္။ 

သီရိလကၤာဘုရင္ ပဥၥမ ကႆပမင္း (ေအဒီ၉၂၉-၉၃၉)ရဲ႕ မိဖုရား ၀ဇိရာေဒ၀ီက 

ေထရ၀ါဒ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ေတြကို ေက်ာင္းတိုက္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းတဲ့ 

မွတ္တမ္း (မဟာ၀ံသ ၅၂း၆၃) အရ ေအဒီ ၁၀ ရာစုေလာက္ထိ 

ဘိကၡဳနီေတြ တည္ရွိခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ 

မဟိႏၵမင္းလက္ထက္ (ေအဒီ ၁၀၁၇) အိႏၵိယေတာင္ပိုင္းက တမီလ္လူမ်ဳိးတို႔ 

သီရိလကၤာကို ၀င္ေရာက္တိုက္ခိုက္တဲ့အခါ ဗုဒၶသာသနာ အၾကီးအက်ယ္ဖ်က္ဆီးခံရလို႔ (မဟာ၀ံသ ၅၅း၂၀-၂၃) ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) ေတြရွားပါးသြားရာကေန ေအဒီ ၁၁ ရာစု ေနာက္ပိုင္းမွာ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ပုံပါပဲ။

ေအဒီ ၁၁ ရာစုဆုိေတာ့ ပုဂံေခတ္ သာသနာစတင္ထြန္းကားခ်ိန္၊ 

စည္ပင္ခ်ိန္၊ ျပန္႔ပြါးခ်ိန္ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက ရဟန္းမေတြ မရွိၾကေတာ့ပါဘူး။

ဒီ နံပါတ္ (၆) ၀န္ခံဂတိအရဆုိရင္ အခုေခတ္ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔မွ 

ရဟန္းမ ၀တ္လုိ႔ မရေတာ့ပါဘူး။ သုိ႔ေသာ္လည္း အခုေခတ္မွာ ရဟန္းမ ျပန္၀တ္ဖုိ႔ ျပန္လည္ရွင္သန္ဘုိ႔အတြက္ နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကဳိးစားေနၾကတယ္ဆုိတာ သိရပါတယ္။

ဒါနဲ႔စပ္လုိ႔ ၁၉၉၉-၂၀၀၀ - ခုနစ္ သီရိလကၤာႏုိင္ငံ၊ မဟာ၀ိဇၨာတန္းတုန္းက အတူတူ တက္ခဲ့တဲ့ ျမန္မာျပည္က သီလရွင္ကုိ သတိရမိတယ္။ ကုိယ္နဲ႔သူနဲ႔က မဟာ၀ိဇၹာတန္းကုိ အတူတူ တက္ရၿပီး အတူတူေအာင္ၾကတယ္။ 

ကုိယ္လဲ ဂုဏ္ထူးနဲ႔။ သူလဲ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တာပါ။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ေအာင္တာဆုိေတာ့ ဂုဏ္မထူးဘဲ ေအာင္တာနဲ႔စာရင္ ေတာ္တယ္လုိ႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။

(မွတ္ခ်က္။ ကုိယ္ေတာ္တာ ေျပာခ်င္တာမဟုတ္။ သီလရွင္ေတာ္တာေျပာခ်င္တာ။)

ကုိယ္ကေတာ့ သီရိလကၤာက မဟာ၀ိဇၨာေအာင္ၿပီးတာနဲ႔ အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ ဘုံေဘ (Now Mumbai) မွာ PhD ဆက္တက္ျဖစ္တယ္။ သူကေတာ့ မဟာဒႆနိကတန္း (M.Phil) သီရိလကၤာမွာပဲ ဆက္တက္မယ္ဆုိၿပီး က်န္ေနခဲ့ပါတယ္။

အိႏၵိယေရာက္ေနေပမဲ့ သီရိလကၤာက သတင္းေတြေတာ့ ၾကားေနရဆဲပဲ။

တစ္ခုေသာ သတင္းက ထုိသီလရွင္တစ္ေယာက္ ဘိကၡဳနီ (ရဟန္းမ) လုပ္သြားၿပီဆုိတာပဲ။

ဆက္ၾကားရတဲ့သတင္းက ရဟန္းမ လုပ္သြားၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္၊ ျမန္မာျပည္က သံဃာ့အဖြဲ႔အစည္းက ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) လုပ္တဲ့ဟာကုိ ၀ိနည္းနဲ႔မညီဘူး ဆုိၿပီး လက္မခံ။ ျပႆနာေတြတက္။ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေတြခ်။ ေနာက္ႏုိင္ငံျခားျပန္ထြက္။ အေမရိကေရာက္၊ ေနာက္ဆုံးသူ႔သတင္းၾကားရတာကေတာ့ အေမရိကမွာ အိမ္ေထာင္က်သြားၿပီဆုိတာပါပဲ။

ဒါေတြ ေျပာျပရတာက အခုေနေနတဲ့ ႏုိင္ငံမွာ တျခားႏုိင္ငံက သံဃာေတြနဲ႔ဆုံရင္

ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) ျပန္လည္ ၀တ္ေပးျခင္းကိစၥအေပၚ ျမန္မာရဟန္းေတာ္တစ္ပါးအေနနဲ႔ ဘယ္လုိျမင္သလဲ လုိ႔ မၾကာမၾကာ အေမးခံရလုိ႔ပါပဲ။

ကုိယ့္အေျဖကေတာ့ သီလရွင္ပဲ ၀တ္၀တ္၊ ရဟန္းမပဲ ၀တ္၀တ္၊ ကိစၥမရွိပါဘူး။

အဓိကကေတာ့ အလုပ္လုပ္ဖုိ႔ပဲ။ သီလရွင္အေနအထားထက္ ရဟန္းမ အေနအထားနဲ႔က သာသနာျပဳတဲ့ေနရာမွာ ပုိခရီးေရာက္တယ္ဆုိရင္ ရဟန္းမ ၀တ္ပါ၊ လုပ္ပါ။

သီလရွင္၀တ္နဲ႔လဲ ဒီေလာက္ပဲ သာသနာျပဳႏုိင္တယ္၊ ရဟန္းမ၀တ္နဲ႔လဲ ဒီေလာက္ပဲ သာသနာျပဳႏုိင္တယ္ဆုိရင္ ဘာျပဳလုိ႔ ရဟန္းမ ၀တ္ေနမွာလဲ။

သာသနာကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ထိထိေရာက္ေရာက္ အဆင့္အတန္းျမင့္ျမင့္ ျပဳခ်င္လုိ႔ 

ရဟန္းမ (ဘိကၡဳနီ) လုပ္ရပါတယ္ဆုိရင္ေတာ့ လက္ခံလုိ႔ရေသး။  အိမ္ေထာင္ျပဳမွာမ်ားဗ်ာ........

(၇) ရဟန္းမသည္ ရဟန္းေတာ္ကို မည့္သုိ႔ေသာ အေၾကာင္း ပရိယာယ္နဲ႔မွ မဆဲေရး၊ မစြပ္စြဲရ။ ဆဲဆုိေလ့ရွိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတျဖစ္လဲ ရဟန္းမဆုိေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ဆဲေရးမိမွာ စုိးရိမ္ပုံေပါက္တယ္။

(၈) ရဟန္းမ စျဖစ္တဲ့အခ်ိန္ကစ၍ ရဟန္းတုိ႔အေပၚ၌ ေျပာဆုိခြင့္၊ ဆုံးမခြင့္ကုိ တားျမစ္ပိတ္ပင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရဟန္းမတုိ႔အေပၚ၌ ရဟန္းတုိ႔ရဲ႕ ေျပာဆုိခြင့္၊ ဆုံးမခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ ဒါကလဲ အမ်ဳိးသမီးရဟန္းမေတြဘက္က ၾကည့္ရင္ သဘာ၀ေတာ့ သိပ္မက်ပါဘူး။

ဘယ္လုိပဲျဖစ္ေစ၊ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာႀကီးကုိ ဒီအခ်က္ ၈ ခ်က္ကုိ မဟာပဇာပတိေဂါတမီတုိ႔ထံ သြားရွင္းျပခုိင္းတယ္။ လုိက္နာဘုိ႔ေတာင္းဆုိတယ္။

မဟာပဇာပတိေဂါတမီတုိ႔အဖြဲ႔ကလဲ ယုံၾကည္မႈသဒၶါတရား ထက္သန္ေနတဲ့သူေတြဆုိေတာ့ ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပဲ ၀န္ခံဂတိ (၈) ခ်က္ကုိ လုိက္နာပါမည္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္ထားလုိက္ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မဟာပဇာပတိေဂါတမီတုိ႔အဖြဲ ရဟန္းမေတြ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ 

အဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး ျမတ္စြာဘုရားသာသနာေတာ္မွာ ရဟန္း၊ ရဟန္းမ၊ ဥပသက၊ ဥပါသိကာဆုိၿပီး ပရိသတ္ (၄)ပါးစုံညီလာပါတယ္ ရဟန္းမပရိသတ္ ျမတ္စြာဘုရားမွာ ရရွိလာျခင္းဟာ ရွင္အာနႏၵာႀကီးေၾကာင့္လုိ႔ေျပာရင္ မွားမယ္မထင္ပါဘူး။ 

အကယ္၍သာ ရွင္အာနႏၵာႀကီး အေလွ်ာက္မေကာင္းခဲ့ရင္ ရဟန္းမ ဆုိတာျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။  ျမတ္စြာဘုရားမွာလဲ ပရိသတ္ (၃) ပါးထဲ ရွိေတာ့မွာ။

ဒါ့ေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားသာသနာမွာ ပရိသတ္ ၄ ပါးျပည့္စုံဘုိ႔အတြက္ ရွင္အာနႏၵာႀကီးက အဓိကေနရာက ပါ၀င္ခဲ့ပါတယ္။ တကယ့္သမုိင္း၀င္ပုဂၢဳိ္လ္ထူးႀကီးပါ။

ရည္ညႊန္း၊ စူဠ၀ဂၢပါဠိ စာ - ၄၄၂-၄၄၇

ဆရာေတာ္ဦးေကလာသ - အေမးအေျဖ

.....................................

 http://www.dhammagarden.com/2011/12/blog-post_25.html

မွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္း ျဖစ္ပါသည္။