သရဏဂံုတစ္ခဏ နတ္ျပည္တစ္ဘဝ

ေနက တျဖည္းျဖည္းျမင့္လာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ ကြၽႏု္ပ္ကိုယ္မွာ ေခြၽးသံေတြတ႐ႊဲ႐ႊဲျဖစ္လို႔လာသည္။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္မိုင္ေလာက္ေလ်ွာက္လိုက္လ်ွင္ေတာ့ ေရွ႕တည့္တည့္မွ ျမင္ေနရေသာ ေတာအုပ္ကို ေရာက္ေပလိ္မ့္မည္။ ထိုေတာအုပ္ေရာက္မွပဲ အေမာအပန္းေျဖကာ ပါလာေသာရိကၡာထုပ္ကိုစားေတာ့မည္ဟူေသာ အေတြးျဖင့္အသြားႏႈန္းကို အနည္းငယ္ျမႇင့္တင္လိုက္မိသည္ ။

ကြၽႏု္ပ္၏ အမည္က ဆတၱ ၊ ဘာသာက ျဗာဟၼဏ (ဟိႏၵဴ) ဘာသာ ၊ ဇာတိက ေသတဗ်ၿမိဳ႕ ၊ ယခုသြားေနသည္က တကၠသိုလ္ျပည္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ခ အသျပာတစ္ေထာင္ပူေဇာ္ရန္ ေတာအုပ္ေလးထဲေရာက္ခါနီး မုိင္ဝက္ေလာက္အလိုတြင္ လြင္တီးေခါင္၌ စၾကၤေလ်ွာက္ေနေသာ အသက္ႀကီးႀကီး ရဟန္းတစ္ပါးကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ဘာသာခ်င္းမတူသည္မို႔ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဆက္ေလ်ွာက္သြားမည္ အျပဳတြင္ -

"ခ်စ္သား ဆတၱ ၊ အဘယ္အရပ္သို႔ ခရီးဆက္မလို႔ပါလဲ" ဟူေေသာ အကြၽႏ္ုပ္ရဲ႕အမည္ကို ေခၚၿပီး ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းလိုက္တဲ့ အသံေၾကာင့္ ေခတၱရပ္ၿပီး ျပန္လည္ေျဖၾကားရပါေတာ့တယ္။ ေတာအုပ္ထဲ ျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ကေတာ့ တိုခ်င္ခ်င္ပဲ။

"တကၠသိုလ္က ဒိသာပါေမာကၡဆရာႀကီးကို ဉာဏ္ပူေဇာ္ခ ကန္ေတာ့ရေအာင္ သြားမလို႔ပါ ရဟန္းႀကီး"

"သင္ - ခ်စ္သားအတြက္ အပန္းမႀကီးဘူးဆိုရင္ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္သြားပါလား"

ေၾသာ္ - လက္စသတ္ေတာ့ ေဂါတမဗုဒၶကိုယ္ေတာ္ ျဖစ္ေနပါလား ၊ ဘုရားဆိုရင္ ကုေဋမ်ားစြာတန္တဲ့ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးမွာ သူေဌးေတြ ဘုရင္ေတြရဲ႕ အကိုးအကြယ္ခံၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးေနမယ္ထင္ေနတာ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ပါလား။

လူသူမရွိတဲ့ ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲထိလာၿပီး သာသနာျပဳရွာပါလား ၊ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထင္ထားတာက သူ႔အယူဝါဒကိုလက္ခံတဲ့ ဗုဒၶဘာသာေတြေလာက္သာ ေမတၱာကရုဏာ ထားမယ္ထင္တာ ၊ အခုေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘဲ ဘာသာျခားျဖစ္တဲ့ ကြၽႏု္ပ္လိုသာမာန္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ အေပၚမွာေတာင္ ေမတၱာကရုဏာထားၿပီး လာေရာက္ႏႈတ္ဆက္ေမးျမန္းတရားေဟာရွာပါလားဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္ ေလးစားရိုေသတဲ့စိတ္ေတြ အလိုလိုေပၚလာၿပီး ကြၽႏု္ပ္ေျခေထာက္ေတြ အလိုလိုဒူးေထာက္ၿပီးသား ျဖစ္သြားတယ္။

ဘာသာျခားျဖစ္ေတာ့ သရဏဂံုကို ခ်က္ခ်င္းမေဆာက္တည္ေသးဘဲ နည္းနည္းေတာ့ ေစာဒက တက္လိုက္မိေသးတယ္။

"အရွင္ေဂါတမ - အဲသလို သရဏဂံု တည္ေဆာက္တဲ့အတြက္ ကြၽႏု္ပ္မွာ ဘယ္လိုေကာင္းက်ိဳးေတြ ခံစားလာနိုင္ပါသလဲ"

"ခ်စ္သား ဆတၱ - ခ်စ္သားကို ငါဘုရား ျပန္ေမးပါ့မယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား သေဘာေပါက္သလို ေျဖႏိုင္ပါတယ္ ၊ သင္ခ်စ္သား ဘယ္အသက္အ႐ြယ္မွာ ေသမယ္လို႔ ႀကိဳတင္သိပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ဘုရား"

"ဘယ္အနာေရာဂါနဲ႔ ေသရမယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"နံနက္ ၊ ေန႔လယ္ ၊ ည ဘယ္ကာလမွာ ေသမယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္သခ်ႋဳူင္းမွာ သ ျဂႋဳဟ္မယ္ဆိုတာေရာ ႀကိဳသိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ေသၿပီးေနာက္ ဘယ္ဘံုေရာက္မယ္လို႔ေရာ ႀကိဳတင္သိႏိုင္ပါသလား"

"မသိႏိုင္ပါ အရွင္ေဂါတမ"

"ခ်စ္သားဆတၱ - ပုထုဇဥ္မွန္သမ်ွ အဲဒီအျခင္းအရာ ငါးမ်ိဳးကို ဘယ္သူမွ ႀကိဳတင္ၿပီးမသိႏိုင္ပါဘူး ၊ အကယ္၍ အသင္ခ်စ္သားအေနနဲ႔ ငါဘုရားထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါး ေဆာက္တည္ၿပီးလို႔ အဲဒီသရဏဂံုၿမဲသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဘယ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေသေသ ပုထုဇဥ္တိုင္းေၾကာက္႐ြံတဲ့ အပါယ္ေလးဘံု မေရာက္ေတာ့ဘူး"

"အို - သရဏဂံုဆိုတာ သံသရာအတြက္ပါ အားကိုးရတဲ့ တရားႀကီးပါလား ၊ ကြၽႏု္ပ္သိပ္ၿပီးေတာ့ အားရဝမ္းသာျဖစ္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိေရာက္ေအာင္ႂကြၿပီး ကြၽႏု္ပ္လို သာမန္

ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကို တရားေဟာတယ္ဆိုတာ ထူးျခားတဲ့အေၾကာင္းတစ္ခုရွိရမယ္ဆိုတာေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္လည္း ကြၽႏု္ပ္ဘုရားရွင္ထံမွာ သရဏဂံုသံုးပါးကို ေလးေလးစားစား ေဆာက္တည္ၿပီး ဗုဒၶဘာသာအျဖစ္ကိုခံယူလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကြၽႏ္ုပ္တို႔ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ အဆံုးအမစကားေလး တစ္ခုရွိတယ္ ၊ အဲဒီစကားေလးက -

"အလုပ္တစ္ခုကို အတၱဟိတလား ၊ ပရဟိတလားဆိုတာ ခဲြျခားသိခ်င္ရင္ အဲဒီအလုပ္အေပၚမွာ ေမတၱာေစတနာ ဘယ္ေလာက္ပါသလဲ ဆိုတဲ့ ေပတံနဲ႔ပဲတိုင္းတာရမယ္" တဲ့။

အခု ရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရားကိုယ္တိုင္ ဒီေတာနက္ႀကီးထဲထိ ႂကြလာၿပီး တရားေဟာတယ္ဆိုကတည္းက ကြၽႏု္ပ္အေပၚမွာထားတဲ့ ေမတၱာေစတနာထုထည္ ဘယ္ေလာက္ထိ ႀကီးမားတယ္ဆိုတာ ထင္ရွားေနပါၿပီ။ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ဦးေရ တိုးပြားရံုသက္သက္ ကေတာ့ ၿမိဳ႕ေပၚမွာ အသားက်ေနၿပီး ဆဲြေဆာင္လဲျဖစ္တာပဲ မဟုတ္ပါလား။

ေနာက္တစ္ခ်က္က ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္မွာထင္ေနတဲ့ ေမတၱာကရုဏာ ေစတနာဟာ ဘာသာလူမ်ိဳး မခဲြျခားဘူးဆိုတာ ကြၽႏ္ုပ္ရင္ထဲက အလိုလိုသိေနတယ္ေလ။ ၾကည္ညိဳသပၸာယ္စရာေကာင္းလွတဲ့ ဗုဒၶရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္ကို အားရပါးရ ဖူးေမ်ွာ္ကန္ေတာ့ၿပီး ကြၽႏု္ပ္ရဲ႕ေရွ႕ခရီးကို ဆက္ခဲ့ရပါၿပီ။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္လဲ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာေဝးတဲ့ ေဇတဝန္ေ႐ႊေက်ာင္းကို ျပန္ႂကြေတာ္မူခဲ့ၿပီေပါ့။

ကြၽႏု္ပ္နားဖို႔ရည္႐ြယ္ထားတဲ့ ေတာအုပ္အစပ္ကို ဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ကြၽႏု္ပ္ဆီကို ဘာေၾကာင့္ ႂကြလာရတယ္ဆိုတဲ့အေျဖကို ကြၽႏ္ုပ္သိလိုက္ရပါၿပီ။ တျခားဟုတ္ပါရိုးလား ၊ ကြၽႏ္ုပ္လာမယ့္သတင္းကို ႀကိဳရထားတဲ့ ခိုးသားဓားျပငါးရားတို႔ ကြၽႏု္ပ္ကိုျမင္တာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ အဆိပ္လူးျမႇားေတြနဲ႔ ဝိုင္းျပစ္လိုက္ၾကတာ ။

ဗုဒၶံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

ဓမၼံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

သံဃံ သရဏံ ဂစာၦမိ ။

လို႔ သရဏဂံုေဆာက္တည္ရင္းပဲ ကြၽႏ္ုပ္ဆတၱတစ္ေယာက္ ဝိညာဥ္စဲလို႔ ေသပဲြဝင္ခဲ့ရပါၿပီေကာ။ ဒါေပမယ့္ ကြၽႏု္ပ္ဝမ္းမနည္းမိဘူး ၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေငြတစ္က်ပ္ဆံုးရႈံးရေပမယ့္ ကုေဋေပါင္းမ်ားစြာ ျပန္ရတဲ့လူတစ္ေယာက္လို လူ႔ဘဝကဆံုးရႈံးသြားရေပမယ့္ ေသခါနီးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္ခဲ့တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္ေၾကာင့္ လူ႔သက္နဲ႔ဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း သံုးကုေဋနဲ႔ အႏွစ္ေျခာက္သန္းအသက္ရွည္တဲ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္ကို ေရာက္ခဲ့ရလို႔ပဲ။ ကြၽႏု္ပ္လို ဘာသာျခားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေသခါနီးေလးမွာကပ္ၿပီး ေဆာက္တည္တဲ့ သရဏဂံုကုသိုလ္က တာဝတႎသာနတ္ျပည္ထိ ပို႔ေပးႏိုင္ရင္ ေန႔တိုင္းသရဏဂံုေဆာက္တည္ေနတဲ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္ေတြကေတာ့ ကြၽႏု္ပ္ထက္သာလြန္တဲ့ နတ္ဘံုေတြကို ေရာက္မွာပဲလို႔ ခဏခဏေတြးၾကည့္ေနမိတာပါပဲ။

မွတ္ခ်က္။ ။ ဝိမာနဝတၳဳအ႒ကထာ ၊ ဆတၱမာဏဝ ဝတၳဳကို မွီျငမ္းျပဳ ေရးဖဲြ႕ပါသည္။

BTNR မွ ဆရာေတာ္အရွင္ဇဝန ( ေမတၱာရွင္ - ေ႐ႊျပည္သာ ) ၏ သရဏဂံုအစြမ္းအံ့မခန္းျဖစ္ရပ္ဆန္းမ်ား စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပူေဇာ္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္ ။