အသားစားျခင္းသည္ ပါဏာတိပါတကံ ထိုက္၏ - မထိုက္၏ ...

ေျဖ ။ လူေတြအားလုံး မစားသုံးႀကဘူး ဆုိရင္ အေကာင္းဆုံးနည္းလမ္းပဲေပါ႔၊ သတၱ၀ါေတြ တိရိစၦာန္ေတြကိုလဲ ဇီ၀ိတဒါန ေပးလွဴရာေရာက္ပါတယ္၊ သို႔ေသာ္လည္း ၿမတ္စြာဘုရားရွင္အားလုံးေသာ္မွ ခြ်တ္လို႔ မရနိုင္တဲ႔လူေတြ ( တနည္းအားၿဖင္႔ )ပါရမီ မၿပည္႔ေသးတဲ႔ လူေတြ ကို မခြ်တ္နိုင္ပါဘူး၊ ဆုိလိုတာက မတားၿမစ္နိုင္ဘူး၊ ဒီေတာ႔ ကမၼႆကာ - သတၱ၀ါတခု ကံတခုပဲ၊ ၿပဳသူအသစ္ ခံရသူ အေဟာင္း၊ ၀ဋ္ေႀကြးရွိလို႔ ခံႀကရတာ - ဆုိၿပီး မ်က္နွာလႊဲထားေတာ္မူခဲ႔ရတယ္။
ဒီေနရာမွာ သက္သက္လြတ္အေႀကာင္းနဲ႔ စားလိုက္တဲ႔ အာဟာရက လူတေယာက္ကုိ သစၥာတရား ထုိးထြင္းသိနိုင္ဖို႔ ေက်းဇူးၿပဳပုံဆုိၿပီး အခ်က္ ၂ ခုနဲ႔ေၿဖႀကားပါမယ္။


ရဟန္းေတာ္မ်ားမွာ သီးသန္႔ မစားအပ္တဲ႔ အသားၾကီး ( ၁၀ ) မ်ိဳးရွိတယ္။
၁။ လူသား ( ဇာတ္တူသား ၿဖစ္ေသာေႀကာင္႔ )
၂။ ဆင္သား ( ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး အႏၱရာယ္ႀကိဳတင္ကာကြယ္နုိင္ေအာင္လို႔ )
၃။ ၿမင္းသား ( ရွင္ဘုရင္ရဲ႕ အသုံးအေဆာင္ၿဖစ္ၿပီး အႏၱရာယ္ႀကိဳတင္ကာကြယ္နုိင္ေအာင္လို႔ )၄။ ေခြးသား ( စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ ၿဖစ္လို႔ )
၅။ ေၿမြသား ( စက္ဆုပ္ ရြံရွာဖြယ္ ၿဖစ္လို႔ )
၆။ က်ားသား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
၇။ က်ားသစ္သား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
၈။ ၿခေသၤ႔သား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
၉။ ေအာင္းသား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
၁၀။ ၀ံသား ( အနံ႔ခံၿပီး စားသူကို အႏၱရာယ္ေပးတတ္လို႔ )
အထက္ပါ အသားႀကီး ဆယ္မ်ိဳးက လြတ္တဲ႔ ႀကက္သား ၀က္သားစတာေတြမွာလဲ အစြန္းသုံးပါး လြတ္ရင္ ဘုန္ေပးနိင္တယ္ လို႔ ခြင္႔ၿပဳထားခဲ႔တယ္။
အစြန္းသုံးပါး ဆိုတာက - ၁။ ဒိ႒မံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္တယ္လို႔ မ်က္စိနဲ႔ တပ္အပ္ၿမင္ကာ ခ်က္ကပ္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
၂။ သုတမံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္ထားတယ္ လို႔ တဆင္႔စကား ႀကားကာ ခ်က္ထားတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
၃။ ပရိသကၤ ိတ မံသ - ကုိယ္႔ကို ရည္စူးၿပီး သတ္ၿဖတ္ထားတယ္ လို႔ စိတ္က ယုံမွားရွိေနတဲ႔ ဟင္းလ်ာ၊
ေတြကို မဘုန္းေပးေကာင္းပါဘူး၊ စားသုံးခဲ႔ရင္ အၿပစ္ၿဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေႀကာင္႔ ကိုယ္နဲ႔ သင္႔ေလ်ာ္တဲ႔ ဆႏၵရွိတဲ႔ရဟန္းေတာ္ေတြ စားလိုက စားနုိင္တယ္၊ မစားပဲ ေနလိုက ေနနိုင္ပါတယ္ လို႔ ကရုဏာေတာ္နဲ႔ ခြင္႔ၿပဳေတာ္မူခဲ႔တယ္၊ လူေတြမွာေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ မသတ္ရင္ စိတ္ႀကိဳက္ စားသုံးနိုင္ပါတယ္။
ဒုတိယအခ်က္ၿဖစ္တဲ႔ အာဟာရက တရားထူးရဖို႔ ေက်းဇူးၿပဳပုံကေတာ႔ 

ဘုရားရွင္သက္ေတာ္ထင္ရွား ရွိစဥ္အခါက ရဟန္းေတာ္ အပါး ( ၆၀ ) ဟာ ၿမတ္စြာဘု၇ားဆီက ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၿပီး သာ၀တၳိနဲ႔ ေ၀းလံတဲ႔ ေတာရြာတရြာမွာ ၀ါဆုိခဲ႔ႀကတယ္၊ အဲဒီရြာက ဒကာမႀကီးတေယာက္ကလဲ သိပ္ႀကည္ညိဳလြန္းလို႔ အစစအရာရာ လွဴဒါန္းေပးတယ္၊
တေန႔ေတာ႔ ကိုယ္ေတာ္ေတြ တရားအားထုတ္ေနတာကို ႀကည္႔ၿပီး တပည္႔ေတာ္လဲ အားထုတ္လို႔ ရနိုင္ပါသလား လို႔ ေမးလိုက္တာ ရနိုင္တယ္ ဆုိတာနဲ႔ ၃၂ ေကာ႒ာသ ကမၼ႒ာန္းေတာင္းၿပီး အခ်ိန္ၿပည္႔ အားထုတ္ေနသတဲ႔၊
မႀကာခင္မွာပဲ ဒကာမႀကီးက သုံးမဂ္ သုံးဖိုလ္ ဆုိက္ၿပီး ေလာကီ စ်ာန္ အဘိညာဥ္ႏွင္႔တကြ အနာဂါမ္အရိယာ ၿဖစ္သြားတယ္၊ တရားထူးရတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ 
" ငါ႔ သားေတာ္ေတြ ငါ႔လို တရားထူး ရေနႀကၿပီလား - ဘယ္လို အဆင္႔ ေရာက္ေနႀကၿပီလဲ " လို႔ ႀကည္႔လို္က္ေတာ႔ အားလုံး ဟာ ပုထုဇဥ္ေတြပဲ ရွိေသးတာကို အဘိညာဥ္နဲ႔ ၿမင္ေတြ႔လိုက္ရေတာ႔ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္သြားတယ္၊ ဘယ္လိုေတြေႀကာင္႔ တရားထူးမရနိုင္ႀကတာလဲ လို႔ ဆက္လက္ဆင္ၿခင္ႀကည္႔ၿပန္ေတာ႔ 
ေသနာသန သပၸါယ - ေနရာထုိင္ခင္း အေအး အပူ ရာသီဥတု ေတြေတာ႔ မွ်တႀကပါတယ္၊  
ပုဂၢလ သပၸါယ - တပါးနဲ႔ တပါး လည္းပဲ အမ်က္ေဒါသ စတာေတြမရွိပဲ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ေနႀက မွ်တႀကပါတယ္၊
ေဘာဇန သပၸါယ - စားသုံးေနရတဲ႔ အာဟာရကေတာ႔ မမွ်တႀကဘူး၊  
ဒီေန႔ အခ်ဥ္ေလး စားခ်င္တဲ႔ ဆႏၵရွိေပမယ္႔ အခ်ဥ္ကို မစားရဘူး၊ အခ်ိဳကို ေတာင္႔တၿပန္ေတာ႔ အစပ္ အခါး အရသာရွိတဲ႔ ဟင္းေတြ ကို စားရၿပန္တယ္၊ ဒီလိုနဲ႔ စားခ်င္တာက တၿခား စားေနရတာက တမ်ိဳး ဆုိေတာ႔ မမွ်တဘူး ၿဖစ္ေနတယ္၊
အဘိညာဥ္နဲ႔ ဆင္ၿခင္ၿပီးတဲ႔ ေနာက္ေန႔မွာေတာ႔ ရဟန္းအပါး ၆၀ ဆႏၵ ရွိေနႀကတဲ႔ ဆြမ္း ခဲဖြယ္ ေဘာဇဥ္ ဟင္းလ်ာ မွန္သမွ်ကုိ စီစဥ္ ဆက္ကပ္ ၿပီး အရွင္ဘုရားတို႔ အလုိရွိသမွ် လိုအပ္သေလာက္ ဘုန္းေပး သုံးေဆာင္ေတာ္မူႀကပါဘုရား ဆုိၿပီး လွဴဒါန္းခဲ႔သတ႔ဲ၊
ရဟန္းဘ၀ ဆုိတာကလဲ သပိတ္ထဲ ေရာက္လာတာ ေလာင္းလွဴလိုက္တာကိုပဲ ဘုန္းေပးေနႀကရတာကိုး၊ ဂ်ီးမ်ားလို႔ မရဘူးေပါ႔၊ ဟင္းခ်ိဳ ပူပူေလး ေသာက္ခ်င္ေပမယ္႔ လွဴတဲ႔သူက ေအးတိေအးစက္ လွဴၿပန္ရင္ သပၸါယ မၿဖစ္ၿပန္ဘူး ၊ ဒါေႀကာင္႔လဲ ရဟန္း ဆိုတဲ႔ အဓိပၸါယ္ကို 
(ဘိကၡတိ ယာစတီတိ ဘိကၡဳ ) -  ေတာင္းရမ္း အလွဴခံၿပီး အသက္ေမြးရတဲ႔ ဘ၀မို႔ ဘိကၡဳ ေခၚသတဲ႔၊ 
ေနာက္တမ်ိဳးက ( ပရဒတၱဴပ ဇီ၀ီ )- သူတပါး ဆုိတဲ႔ ဒကာ ဒကာမေတြအေပၚမွာ မွီၿပီး အသက္ေမြးရတဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေတြ လို႔ ဆုိၿပန္ေသးတယ္၊  ...  ဒါက ထားပါေတာ႔ -
ဒီေနာက္မွာ လိုအပ္တဲ႔ အစာ အာဟာရကို သုံးေဆာင္ၿပီး ေဘာဇန သပၸါယ မွ်တေနႀကတဲ႔ ရဟန္းေတာ္ေတြဟာ တရားအားထုတ္လိုက္တာ သမာဓိေတြ အဆင္႔ဆင္႔ တက္ကာ တည္ႀကည္ၿပီး အပါး ( ၆၀ ) လုံး ပဋိသမၻိဒါ ေလးပါး စ်ာန္ အဘိညာဥ္အားလုံးနွင္႔တကြ ရဟႏၱာ ၿဖစ္သြားႀကတယ္၊

ရဟႏၱာၿဖစ္ႀကတာနဲ႔ တၿပိဳင္နက္ထဲ အဘိညာဥ္နဲ႔ ဆင္ၿခင္ ႀကည္႔ၿပန္ေတာ႔ --
 " ေအာ္ -- ငါတုိ႔ အားလုံးရဲ႕ မယ္ေတာ္ႀကီး မာတိက မာတာ ဟာ ငါတို႔ အေပၚမွာ သိပ္ၿပီး ေက်းဇူးမ်ားတာပဲ၊ သူရွိေနလို႔သာ ငါတုိ႔ တရားထူးရနိုင္ေပတယ္ "- လို႔ ေက်းဇူးကို ၿမင္ေတာ္မူႀကၿပီး ၀မ္းေၿမာက္၀မ္းသာ ၿဖစ္ႀက၇သတဲ႔။
ဒီေနရာမွာ အကယ္၍မ်ား တရားအားထုတ္ေနသူအားလုံးအတြက္ လို္အပ္တဲ႔ ေဘာဇန သပၸါယ ကို မရခဲ႔လ်င္ တရားထူး မရနိုင္ဘူး ဆုိတာ ထင္ရွားေနပါတယ္၊ အသားငါးေတြ ကို ေရွာင္ႀကဥ္ဖို႔ စြဲကိုင္ေနလ်င္ ထုိရဟန္းေတာ္မ်ား ရဟႏၱာၿဖစ္နုိင္ဦးမည္ မဟုတ္ေပ။
ဒါေႀကာင္႔လဲ ယခုအခါ ဗုုဒၶဘာသာ၀င္ ဒကာ ဒကာမမ်ားက ဘုန္းႀကီး ၇ဟန္းေတာ္မ်ားကို ဆြမ္းကပ္သည္႔အခါ ခ်ိဳ ခ်ဥ္ စပ္ အခါး၊ အဖန္ အရသာ စသည္ၿဖင္႔ သစ္သီး၀လံ ခဲဖြယ္ေဘာဇဥ္ စုံစုံလင္လင္ ဆက္ကပ္ေနႀကသည္ဟု စာေရးသူက ထင္ၿမင္မိပါတယ္ ။  
( အရွင္သုနႏၵာလကၤာရ )           ......................................................................................................

မစားသင့္ေသာ အသားၾကီးဆယ္မ်ိဳး ႏွင့္  အစြနး္သုံးပါးလြတ္ေသာ အသားငါး အေၾကာင္းေဖာ္ျပျပီျဖစ္၍ ေအာက္ပါအေျဖတြင္ အဆိုပါအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျဖတ္ႏုတ္ထားပါေၾကာင္း ... 

ေျဖ ။ တေလာကလံုး သက္သတ္လႊတ္စားပါ ဆုိရင္လဲ မျဖစ္ႏုိင္သလုိ၊ အားလံုး အသားေတြ စားၾကပါလုိ႔လဲ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး မဟုတ္လား။ စားသူစား ေရွာင္သူေရွာင္မွာေပါ့။ တျပည္းတည္း မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ေရွာင္တယ္ဆုိရင္လဲ သတၱ၀ါေတြ ငါ့ေၾကာင့္ မေသေစပါနဲ႔ နင္တုိ႔အသားကုိ ငါမစားေတာ့ဘူး ဆုိၿပီး ေမတၱာစိတ္နဲ႔ ေရွာင္ရင္ ေမတၱာစိတ္ေၾကာင့္ ကုသုိလ္ျဖစ္ပါတယ္။သိပ္အသား စားက်ဴးလႊန္းရင္ေတာ​့ ေရာဂါမ်ားတတ္တယ္။ မတတ္သာလုိ႔ စားတယ္ဆုိရင္လည္း ခႏၶာကုိယ္ မွ်တက်န္းမာေစဖုိ႔ ဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ စားသင့္တယ္။ တဏွာေလာဘေဇာနဲ႔ မစားသင့္ဘူးေပါ့။ ဘုရားရွင္က ရဟန္းေတာ္ေတြကုိ ဆံုးမထားတာ မွတ္သားစရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ … ဒီလုိပါ အသားစားရင္လဲ ဥပမာ တစ္ခုေပးထားတယ္။

ကႏၱာရ တစ္ခုကုိ ခရီးသြားတဲ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သားငယ္တစ္ေယာက္။ လမ္းမွာ သားငယ္က ဆံုးသြားတယ္။ စားဖုိ႔ ရိကၡာေတြလည္း မရွိေတာ့ သူတုိ႔ သားငယ္ရဲ႕ အသားကုိ လွီးျဖတ္ယူၿပီး အေျခာက္လွမ္းကာ စားဖုိ႔ ရိကၡာအတြက္ ယူေဆာင္လာရတယ္။ အဲဒီ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ထမင္းဆာလုိ႔ သူတုိ႔ သားငယ္ရဲ႕ အသားကုိ စားတဲ့အခ်ိန္မွာ တဏွာေလာဘနဲ႔ စားပါ့မလား ရဟန္းတုိ႔ လုိ႔ ဘုရားကေမးေတာ့ ရဟန္းေတာ္ေတြက (မစားပါဘုရား) လုိ႔ေျဖတယ္။ ဟုတ္တယ္ သူတုိ႔လင္မယား အသားကုိ စားတုိင္း မ်က္ရည္လည္ၿပီးေတာ့ မတတ္သာလုိ႔ သူတုိ႔သားငယ္ရဲ႕ အသားကုိ စားၾကတယ္။ အဟာရျဖစ္ဖုိ႔သာ စားၾကတာတဲ့။

ဒါေၾကာင့္ စားရင္ တဏွာေလာဘနဲ႔ မစားဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္ လုိ႔ေျဖပါရေစ။
အသားစားတဲ့သူကုိ လူစိတ္မရွိတဲ့သူေတြ ဘီလူးတဘက္ေတြ ဆုိၿပီး မစြပ္စဲြသင့္သလုိ သက္သတ္လႊတ္ စားတဲ့သူေတြကုိလည​္း ႏြားေတြ ကၽြဲေတြလည္း သက္သတ္လႊတ္ပဲစားတယ္ ဆုိၿပီး မစြပ္စဲြသင့္ပါဘူး။ စိတ္ထားတတ္ဖုိ႔ အသိတရား ရွိဖုိ႔ အေရးအႀကီးဆံုးပါ။

သတ္သတ္လြတ္စားျခင္းၿဖင့္ အက်ဳိး ရွိ ၊ မရွိ

အထူးသျဖင့္ က်န္းမာေရးကုိ ေကာင္းမြန္ေစၿပီး အသက္ရွည္ေစပါတယ္။ ခႏၶာကုိယ္အနံ႔အသက္ သိပ္မနံဘူး အသားစားမ်ားတဲ့ အက္စကီးမုိးလူမ်ဳိးေတြဟာ အသက္တိုၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႕ ပွ်မ္းမွ်အသက္ ၃၅ ေလာက္ပဲရွိတယ္။ အသားစားမ်ားလုိ႔ ဆုိၿပီး သုေတသနေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်တယ္။ …ဒါေပမယ့္ ကုိယ္က သက္သတ္လႊတ္စားၿပီး မစားတဲ့သူေတြကုိ အထင္ေသးအျမင္ေသးတာမ်ဳိးေတာ့​ မျဖစ္သင့္ဘူးထင္တယ္။ အသားေလွ်ာ့စားတာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ အသီးအရြက္ေတြကုိ မ်ားမ်ားစားေပးရင္ ပုိေကာင္းတယ္လုိ႔ ေဆးသူေတသနေတြ ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကတယ္။
 (အရွင္စ၀္ဆုခမ္း) 
........................................................................................................

ေနာက္ျပီ တခ်ိဳ႕ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ့တရားရိပ္သာေတြမွာ သက္သက္လြတ္ပဲစားၾကရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ တရားနာပရိတ္သတ္ ႏွင့္  ေယာဂီမ်ားမွာ ရာခ်ီေထာင္ခ်ီ ရွိၾကတယ္ ဆိုေတာ့ တစ္ေန႕တစ္ေန႕ အသားငါးမ်ားေကြၽးေမြး ရမည္ဆိုလွ်င္ တရြာလုံးမွာရွိတဲ့ အသားငါးမ်ားသတ္ျဖတ္႐ံုပါမက အျခားရြာမွလည္း မာယူေနၾကရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္သာလွ်င္ သက္သက္လြတ္စားျခင္းျဖစ္သည္။
(အ႐ွင္ဇဝန)
..............................................................................

အဆုံးသတ္ရမည္ဆိုလ်င္ ... 

ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြကို ပိုးမႊားမ်ားမတက္ရေအာင္ ပိုးမထိုးရေအာင္ ေဆးမ်ားျဖန္းယူၾကရတယ္၊ ဖ်ားနာရင္လည္း ေဆးမ်ားေသာက္သုံးေနၾကရတယ္၊ ဒါကိုၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္လည္း သက္သက္လြတ္ဖို႕ဆိုတာခဲရင္းေၾကာင္းပါ။ အဒီက ေတာ့ အစြန္းမေရာက္ဖို႕ပါပဲ၊ မွ်တတဲ့ အလယ္အလတ္ (မဇၩိမ ပဋိပဒါ ) လမ္းစဥ္းကိုေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္ၾကပါေစ။